Der Wochenengksenkauf

Der Wochenengksenkauf

Kennt ehr dat och? Et Wochenengk ess do un mer muss enkaufe, domet mer üvver die Daach nit verhungert! Jede Woch et selve. Wie et schingk, jeit et ander Lück och esu. De Läde sin su voll wie koot nohm Kreech, wie et endlich widder jenohch ze esse jov. Alsu mi Altarjeschenk un ich jonn allt lang nit mih sambsdachs enkaufe, do ess et uns ze voll. Meer jonn et leevs friedaachsmorjens, do jeit et noch. Odder muss ich jetz sage: Do jingk et noch?

Dis Woch wor dat nämlich anders. Der Supermaat wor rappelvoll, wal weil et jrad hück e besonder jünstich Aanjebott vun Klopapeer jov. Jedenfalls kunnt mer dat meine, weil jede Kunde mindestens drei 10er-Pakette Klopapeer en singem Wage hatt. Minge Joldfasan hatt flöck usjerechent, dat mer bei drei Pakette fünnefunsibbezich Cent jespaat hätte. Do kräch mer zwor nit ens en Tass Kaffe am Büdche för, ävver doför löhch uns dat Klopapeer dann en Iwichkeit en de Föß eröm, bes mer et opjebruch hätte; ene eije Raum för Vörrät ha’mer nämlich nit.  Et künnt natörlich sin, dat ens einer vun uns zwei der Flöcke-Maach-Vörran kritt, dann brööte mer bestemmp mih. Mer hann trotzdäm bloß ei Pakett jekauf.

Eijentlich hatt ich mer jo bloß fünf Saache opjeschrevve, die ich kaufe woll. Un mer wollten uns och nit ze lang en dem Lade ophalde. Ävver wie dat esu ess, süht mer he jet un dann süht mer do jet, wat mer bestemmp ens nüdich hät, wann och nit tireck, ävver secher irjendwann ens. Wie mer unse Wage jot halv voll jelade hatte, mer hatte uns dismol wirklich am Reeme jeresse, jingke mer op de Kass aan. Natörlich, dat kennt mer jo, wore bloß drei vun fünnef Kasse op.

”Flöck, flock”, stuppten ich mi Joldstöck aan, un minge Tuppes zaute sich, met unsem Wage aan die Schlang ze kumme, aan der bloß vier Kunde stundte. Ha! Jlöck jehatt! Do woodt die Kasseererin avjerofe. Minge Kabänes maat e domm Jeseech, wie ich im der Wage avnohm un in ohne lang ze üvverläje aan de Nevvekass daut, do woodt nämlich jrad ein Kundin fädich, un et stundten no och bloß noch veer Lück aan. Widder Jlöck jehatt, denn jenau en däm Momang woll sich do ne Mann met enem üvvervolle Wage aanstelle, dä och noch zwei Pakette Klopapeer unger de Ärm drohch. Ävver ich wor flöcker un laachte mich en et Füüßje. Dat wör jo noch schöner, wann meer he wä weiß wie lang stonn mööte, bloß weil bei däm en der Famillich einer der Dönnschess hatt un hä kilometerwies Klopapeer kaufe moot. Der Kääl schöddelten bloß der Kopp un jingk met singem Monatsenkauf aan die Kass, vun der meer jrad kome. Do nohm jetz ene junge, un wie ich sohch ne flöcke Kasseerer sing Plaaz en, un et jingk wigger.

Bei uns jingk et och wigger. Ävver et jitt Daach, do stich der Düvel dren. Wie mer nämlich endlich aan der Reih wore woodt och he de Kasseererin avjelüs. Dä! Jetz wor et met unsem Jlöck vörbei. Die nöhkste Kasseererin, Marie Schulte stundt op ehrem Namensschild, wor wal neu un hatt Knaatsch met de Priese. Verzwiefelt lo’ten se links, do soß en äldere Kollejin aan der Kass: „Tanja, wat kosten de Strümp“?, frohchten se. „5,99“, reef die Kollejin. Et Marie jov der Pries en. Bei de nöhkste Atickele piepsten der Skänner e paar mol, et leev! Ävver nit lang. Jetz woodt de Papeerroll vun der Kass all. Se moot usjetuusch wäde. Mingen Här wäßelten unjedöldich vun einem Bein op et andere. Ömständlich laat et Marie die Roll en un brabbelten e paarmol “Na, no jangk doch! Nä, ach su!” dann endlich piepsten der Skänner widder.

Nohm drette Piepse jingk et vun vörre loß: “Tanja, weiß do, ov der Böckem noch em Aanjebott ess?”, woll dat Weech no vun singer Kollejin wesse. “Jo!”, reef die. Der Skänner piepste widder e paarmol un dann: „Tanja, wat kosten de Prumme?“ „Weiß ich nit!“, reef die Kollejin. Se wor met ehrer eije Kundschaff ze Jang un woll sich wal nit störe loße. Uns Marie worf ene Bleck noh der ander Sick: „Murat, weiß du wat die Flaumen kosten?“ Wie us der Pistol jeschosse reef der Murat: „3451“! „Wie?”, frohchten et Marie. Et maat e Jeseech wie drei Daach Rän. „3 Euro un fünnefunveezichkommaeins Cent? Wat ess dat dann för ene Pries?“ „Dat ess die Nummer“, reef et Tanja, wat allmälich jet nitsch woodt. Minge Mann wor derwiel am enpacke un sing Min woodt immer düsterer. Met zojetrocke Leppe zischelten hä: „Dat ha’mer no dovun. Wöre mer besser evvens drüvve stonn jeblevve. Dä Kääl, dä hinger uns wor, ess allt lang fädich. Ävver do woss et jo widder besser.“ Ich hoot nix. För sujet hann ich zwei Ohre, eins för eren un eins för erus!

Us de Augewinkele kunnt ich sinn, dat dä Mann met däm Monatsenkauf singe Wage allt enjelade un och allt bezahlt hatt. Jetz drohch hä nit bloß die zwei Pakette Klopapeer unge de Ärm, nä, hä hatt och zwei andere aan de Henkele jepack. Singe Wage kunnt hä bloß noch mem Büchelche nohm Usjang däue. ‘Ich woss et doch’, daach ich un spoot sujet wie Wot, dat hä vör uns fädich wor. ‘Suvill Klopapeer, do ess secher einer krank. Dat jünne ich denne. Durchfall un Hoste! Odder noch besser: Jöck aan der Fott un jaaanz koote Ärmcher!’

„Tanja, welche Knopp muss ich för der Leerjutbong dröcke?“, woodt ich us minge Jedanke jeresse. Et Tanja wor met singer Kundin beschäftich un jov kein Antwoot. Met enem söß-soore Jriemele trohk dat Mädche de Scholdere huh un versook et noch ens. „Tanja …?“ „Der Jröne!“ kom no die Antwoot. Un dann woss et Marie doch verhaftich vun janz allein, op welche Knopp et dröcke moot för de Endsumm eruszekrijje. Met enem Strohle em Jeseech saat en uns der Pries. Ich üvverlaat nit lang un bezahlte met der Kaat. Wä weiß, wat ich söns för e Röckjeld eruskräjen hädden.

Wie mer endlich met unser War drusse aankome, fohr dä Mann met däm Monatsenkauf jrad vum Parkplatz. Das braat mer ene jeftije Bleck vun mingem Leevje en. Ävver sujet sinn ich jo jrundsätzlich nit. Ich moot jo nüdich nohm Autoschlössel söke.

Marita Dohmen