Ludwig Sebus zom 95. Jebootsdaach                                                        

Mer kann et nit jläuve, ävver unse Ludwig ess jrad 95 Johre alt jewoode. Ich sagen unse Ludwig, denn wie söns keiner en Kölle ess hä met Kölle un dä Kölsche verbunge. Mer nennt in der „Grandseigneur des rheinischen Entertainments“. Hä ess allt si eije Denkmol.

Wa’mer in su süht un erlääv, dann künnt mer meine, im wör et em Levve luuter jot jejange. Wat ävver nit stemmp. Em Johr 1925 nor 7 Johre noh dem schlemme 1. Weltkreech kom unse Ludwig en ner welde Zick he en Kölle op de Welt. Un su kann hä vill verzälle wat im en singem lange Levve all’ passeet ess. Vun de „Jolde Zwanziger“ en der Weimarer Republik, als Zaldat em zweite Dresskreech un vun de Johre en russischer Jefangeschaff, wo hä selver vun säht, dat et e Wunder ess, dat hä die üvverlääv hätt.

Wie hä dann noh Kölle kom, wollt keiner mih jet vun der NS-Zick wesse. Kölle lohch aan der Äd. Die Minsche, die  üvverlääv hatte, komen en der ussjebombte Stadt uss de Kellerlöcher jekroche, hatten Schless un nix för ze stoche.

En där schwer Zick dät mer sich jäjensiggich Mot maache, helfe un sorje, dat et widder vörraan jingk. Et wor alsu hohnüdich, de Lück och widder Freud zu maache. Un su trook 1949 der ehschte Fastelovendszoch  durch Kölle un et woodt met dem winnije wat mer hatt Fastelovend jefeet.  

Em Johr 1953 hät der Ludwig sich dann beim „Literarische Komitee“ met noch 250  Bewerber met dem Leed „Schön bruchs de hück nit usszesinn“, „Kölsch Penicillin“ un „Hück tröte mer de janze Naach!“ vörjestall. Un et hät jeflupp. Vun do aan wore em kölsche Fasteleer als Krätzjessänger nit mih fottzedenke. Bei su bekannte Jröße wie Jupp Schlösser, Karl Berbuer, Jupp Schmitz wor dat ävver nit esu eifach.

Ävver der Ludwig hät et jeschaff. Üvver 250 Leeder hät hä jeschrevve un immer Leeder uss dem Levve. Vun der schwatze Madonna en der Kofferjass, wo de Kölsche hinleefe, öm för sich Trus un Rot ze holle. Dat der Decke Pitter widder lück. Vum Rheinpanorama un dem ahle Kuschteiebaum. Vum  Poozeleed un jedem Stein en Kölle. Dat de Verwandtschaff och Minche sin un dat der Herrjott uns e Jeseech jeschenk hät, dat mer ävver selver laache mösse.

Sing Leeder sin Kölsch „Liedgut“ jewoode un wäden, wie die Leeder vum Willi Ostermann, noch en 100 Johre jesunge, den die Leeder hät hä all’ met singer kölsche Siel jeschrevve, die im keiner nemme kann.

Üvver sechsich Priese un Ehrunge hät hä kräje. Dodrunger och de jolde Ostermann-Medaille, de jroße Ihremedaille vun der Akademie för uns kölsche Spraoch, der Severins-Bürjerpries un hä kunnt sich en dat joldene Boch vun der Stadt Kölle endrage.

Wä meint, der kölsche Fasteleer wör Fredde, Freud, Eierkoche, dä täusch sich. Och dovun weiß der Ludwig och e Leedche ze singe. Do ess off vill Messjuns un Neid em Spill un do hatt hä eines Dachs de Nas vun voll.

Hück hät der Ludwig singe eije „Fanclub“. Un dä allt üvver 43 Johre! Wä ävver meint, hä löhch jetz op der fuul Huck, dä litt scheif. Üvverall weed hä enjelade. Ov en Senioreresidenze, Vereine, Jesellschaffte, un hä kütt jän ohne ze froge, wat krijjen ich doför. eDenn wä kennt in nit als Strahlemann un Charmeur, immer jot drop. Nie öm e Woot verläje, kann’e vill verzälle.

He e paar Spröch vun im:
„Besser schwatz met der Bahn fahre, wie blau jäje ne Baum!“
„Wa’mer nit hät, wat mer jän hät, dann muss mer dat jän hann, wat mer hät!“
„Et Jode muss mer holle, et Schlächte kütt vun selver.“
„Neue Besseme fäje jot, ävver die ahle kenne de Hötte besser.“
„Wä andere Freud maache well, muss sich selvs freue künne!“
„Der Herrjott hät uns et Jeseech jejovve. Laache mösse mer selver.“

He will ich e paar Sätz widderjevve, wat de Lück üvver in verzälle:
„Ludwig Sebus hät en jroße kölsche Siel.“
„Ludwig Sebus ess e  Kommunikazijonsgenie“
„Hä ess einer dä sing lange Zick em kölsche Fasteleer ohne
Skandale hinger sich gebraat hät.“
„All dat wat dä Ludwig Sebus määt, kütt uss dem Hätze.“
„Ludwig Sebus ess ne Minsch met Hätz un Verstand.“
„Hä hö’t jedem jot zo, un kann nor schwer „Nä“ sage.“

Leeve Ludwig, vun Hätze alles Jode zom Jebootsdaach. Dat et allt der 95. ess, ka’mer suwiesu kaum jläuve. Bliev jesund un aläät un maach de kölsche Lück noch lang vill Freud.  

Katharina Petzoldt                             
September 2020