Drei Bochstave

Wann mer die hööre, kann einem de jot Stemmung futü jonn. Mer bruch die drei Bochstave bloß ze sage, dann verdriehe de Lückcher en janz Kölle tirecktemang de Auge. Ov Rän, ov Sonnesching, ov Ies, ov Schnei – et ess ejal. Mer steit sich de Bein en der Buch un waadt un waadt un waadt, un mer kritt kahl ov naaße Föß. Wann mer fies Jlöck hätt, läuf e Band op su ener Tafel, wo dann drop steit, dat se en ener Minutt kumme soll. Die Zick, wie lang su en Minutt dore kann, trick sich off ärch en de Längde. Mer liert jo, jedöldich ze wäde un ze waade. Ävver us dä bedrövte Zitewation kütt mer no ens nit erus.
Ne kleine Trus hät jo die Saach. Allein ess mer nit, un Jottsedank jitt et jo e Händi, dat et uns müjjelich määt, flöck ens aanzerofe, dat et jet späder wäde kann.
Et Bess wör jo, wann mer jet ihter us dem Huus jingk. Su künnt et einem jo ejal sin, wie lang mer do waade muss. Ich selvs hann dat och allt usprobeet. Un wat passeet dann? Ich kann et üch he verzälle. Wann et nit för ze kriesche wör, künnt mer drüvver laache. Dann kumme Bus odder Bahn jaranteet wie se solle. Un wat liehre mer us däm Verzällche? Jläuvt niemols wat op su ener Tafel steit.
Wellt Ehr wesse, wat die drei Bochstave bedügge?

He steit et:
K = Kütt V = Villeich B = Bal.

Ulla Reusteck 10.2018