Tennis för “Older-ages”
No ess et endlich esu wick,
Ich hann en mingem Levve Zick!
Met sechsich Johre en de Rent,
An´t Nixdunn och noch nit jewennt.
Su hann ich meer dann üvverlaat,
Wat hätts de dann ens jän jemaat.
Wat määt deer Freud, wat däts de jän?
Kanns maache luuter neu Plän!
Lang Zeidung lese, ohne Hass,
Dat wolls de immer, dat määt Spass!
Su hatt em zweite Levve ich
Dat Blättche usjebreidt om Desch.
Dat jläuvs de nit, mich tritt e Päd,
Vör „Older-ages“, wie mer säht,
Schriev do ne Club „Sport un Kultor“
För usjeschlofe Rentner nor.
Janz kleinjedrock en ener Eck,
Do los ich et. Ich woss tireck:
„Dat ess et, dat kann et nor sin.
Et Bess ich jonn do flöck ens hin.“
För Levvenshälfte Nummer zwei
Weed do jebodde allerlei:
Die eine singe, jolfe, wandre,
Un Tennisspille dunn die andre.
Tennis spille!
Dat ess et, wat ich maache sollt,
Dat hann ich immer allt jewollt.
För „Older-ages“, jangk mer fott,
Die krijje mich doch nit kapott!
Dat well ich, dat sollt ich no maache,
Loss de Lück doch räuhich laache:
„Die Ahl em Tennisröckche jöck,
Die wor allt immer jet verröck!“
Ming eeschte Stund die kom eran.
Wat trecken ich dann jetz bloß aan?
Ne Tennisrock em Schaaf noch litt,
Zick fuffzehn Johr, un pass mer nit!
Ich krijjen in nit zojemaat,
Hann wal e bessje zojelaat.
Un widder weed et meer dann klor,
Wie rank un schlank ich doch ens wor!
Ne Jrund mih, sich ens zo bewäje,
Däm Bällche hingerher zo fäje.
Ming Tennisschohn, die dunn noch passe,
Ming Föß sin nämlich nit jewahße.
Ne hölzer Schläjer ich noch fung.
Oh jömisch, wat ne ahle Hungk.
Ich weiss nit, ov dä et noch deit.
Ich hann nix andres, deit mer leid.
Su usjeröss, met fruhem Senn,
Ich fahre noh dem Platz dann hin.
Vun wiggem sinn ich se allt wetze,
Dem Bällche hingerher se hetze.
Do maachen ich meer jar nix drus,
Dat süht för mich janz einfach us.
Jenau su well och ich et maache,
Dat schaffen ich, wör för ze laache.
Un widderöm met fruhem Senn,
Jonn ich flöck bei dä Trainer hin.
Dä lo´t mich aan un fröhch mich dann,
Wat ich jemaat un alles kann.
Un wie dä minge Schläjer sohch,
Verschloch et im doch jlatt de Sproch.
Hä meint, dat bei däm ehschte Schlaach,
Dä janze Ärm zosammmekraach.
Hä saat, ich brööt mich nit jeneere,
Un sollt dä Schläjer usprobeere,
Dä hä zofällich bei sich hatt.
Nä, wor dä fründlich, ich wor platt!
Dann jingk et loss. Dä eeschte Ball,
Dä kom eraan, schnell wie ne Knall.
Un flohch mer nor su öm der Kopp.
Ich hann bling en de Luff jeklopp.
Au weih, dat jingk wal jet donevve,
Ich muss dä Schläjer hüher hevve.
Dä nöhkste Ball krijjen ich jlatt.
Doch dä, dä kom e bessje platt.
Su dat ich deef mich böcke moot.
Wat wor dat för en Schläjerzoot?
Dä drette flutsch mer lans de Bein.
Dä veete wor tireck jemein.
Dä fünefte tirvelten su rund,
Dat ich dä och nit krijje kunnt.
Et heelt sich draan, dat wor nit fing.
De Zung allt us dem Hals mer hing.
Vum Böcke dunn meer, leev Herrjöttche,
De Kneen wieh, Rögge – un et Föttche.
„No bess doch nit esu unjescheck!“
Dä Trainer röf met strengem Bleck.
„Dä Schläjer huh, un jetz jriev aan.
Mein Jott, mer meint, do schwenks en Pann.“
„Dä Bleck noh vöre, op dä Ball,
Un nit su op dä Ball drop knall !“
Su weed et einem enjebläut,
Dat mer der Lukas nit verhäut.
Nä, dat hätt ich nit jedaach,
Ich hatt die andre usjelaach:
„Kütt ens e Bällche aanjetrollt,
Mer et doch och krijje sollt!
Nohm Tennis dann, de ehschte Woche,
Ben ich bloß noch römjekroche.
Dann spoot ich se, die lahm ahl Knoche.
Doch hann bes hück ich nix jebroche.
Mer hann och vill dobei jelaach,
Un Freud jehatt su mänchen Daach.
Ich ben es immer noch nit satt.
Wat mich nit ömbrängk, määt mich hatt.
Anmerkung: Mit diesem Gedicht hat Katharina Petzoldt beim 1. Kölsch-Literatur-Wettbewerb auf Schloss Eulenbroich den ersten Preis in der Kategorie „Lyrik“ gewonnen.

Artikel aus Krune un Flamme 86