Jebad
Letz sproch ne jode Fründ mich aan,
Wie dat passeeren deit,
Un fröch mich, wo e Deechterwoot
En welchem Rümche steiht.
Ich hatt et nit sujlich parat,
Dat hät jeärjert mich.
Su trot ich aan e Böcherschaaf
Fung aan ze söke jlich.
Jreff he e Boch un do en Schreff,
Wie et mer jrad feel en.
Bahl merkten ich, et wood nix drus,
Su jov dat keine Senn.
Ich nohm se dröm der Reih no rus,
Jov mich an´t Bläddere dran.
Et blevv nit us, ens he, ens do,
Fung ich zo lese aan.
Mänch Rümche, dat ich längs verjoß,
Dät widder ich entdecke.
Un wat ich kannt un mer jefeel,
Dät mer wie Taat jetz schmecke.
Am Ovend jov ich et dann op,
Dä Sproch wor nit ze finge.
Dem Fründ zo helfe, wie ich wollt,
Dat dät mer nit jelinge.
Zwor hatt ich mich ömsöns bemöht,
Hatt doch Pläseer jenoch.
Et wor, als hädden ich jebad
En unsrer kölschen Sproch.