Nä, wie unjeschuv!

Letzte Woch hät mich ming Fründin besook. Mer kennen uns allt zick Puutezigge. Jott, wat hatte mer uns lang nit mih jesinn, bal dressich Johr! Als Puute wore mer nit useneinzebränge. Mer sin zesamme schulle un späder zesamme danze jejange un hann metenein allerhands Dommheite jemaat. En de Ferie ha’mer em Wääßel beienein jeschlofe un en de Bedder su ärch jerölz, dat dat ein odder ander Koppkösse draan jläuve moot. Wie mer älder woodte, hatte mer luuter Spass aan de selve Pooschte.

Bloss ei einzich Mol en all dä Johre ha’mer uns en de Woll kräje, weil ich su flöck met der Schnüss vörop wor. Domols jingk et öm der Sibbemorjens Manni. Op dä hatt et Franziska – ich nannt et bloss ‚Fränzje‘ – en Auch jeworfe.

„Beloor der ens däm sing lus Äujelcher!“, saat et, „un wat dä för e Krütz hät, wie e Kleiderschaaf met drei Dürre! Un bess doch ens ihrlich, hät hä nit ene Jang wie ne Barun?“

Ich woss nit, wie ne Barun jingk, ich kannt ere keine. Meer kom bei dem Manni singem Jang jet janz anders en der Senn. Deswäje hann ich et Fränzje jefrohch: „Jeit dann ene Barun wie ne Fohrmann?“ Met singe ‚lus Äujelcher‘ lo’ten der Manni för mich wie e jestoche Kalv. Dat hann ich dem Fränzje och jesaat un och, dat die Saach met dem Kleiderschaaf zwor stemmen dät; ävver, wä wör met su enem Schaaf allt zefredde? Do jingk jo nix eren! Veer odder fünf Dürre mööten et allt sin – un e Krütz mööt noch jet breider sin! Vun singe schäbbije Zäng saat ich leever nix. Trotzdäm kunnt ich erlevve, wat et Fränzje för en Fäch wäde kunnt. Bal hädden et meer de Auge usjekratz.

Natörlich ha’mer uns och widder verdrage, schleeßlich wore mer jo de beste Fründinne. Noh der Lihr kräch et Fränzje en Arbeitsstell wick fott vun Kölle, un et kom, wat kumme moot. Av un aan jingke noch Breef hin un herr, dann hann ich minge Mann kennejeleht un fröh jehierodt, un su ha’mer uns met der Zick us de Auge verlore. Eijentlich schad!

Ävver, wie mer weiß: De Welt ess klein! Op der Beerdijung vun ener ahl Tant op Malote trof et Fränzje e Nohberschmädche vun fröher, met däm ich noch Kuntack hann. Dat hatt vun meer jesproche, un su hatt et Fränzje sich e Hätz jepack un stundt  eines Dachs vör minger Döör! Ich kann üvverhaup nit widderjevve, wie jroß de Freud wor. Mer lohchen uns en de Ärme, däte laache un kriesche vör luuter Freud un woren em selven Augenbleck widder jung un kalverich. Su wie domols, wa’mer unger der Bettdeck lohche un kujaxte.

Un, wore mer noch de selve? Alsu ich janz secher! Ein vun minge ehschte janze Sätz, die ich eruskräch, wor nämlich: „Leev Fränzje, wat hässde dich verändert. Su alt wie do ussühs, kanns de jar nit wäde!“ Paaf, medden en et Fettdöppche! Jenau wie fröher! Et Fränzje laachten ävver bloss un saat: „Do häss dich jar nit verändert! Do bess noch jenau su e unjeschuv Frese wie domols!“

Bei ner jot Tass Kaffe heeß et no immer em Wääßel: „Nä, weiß de noch, domols?“. Un mer laachten uns kapott. Dann frohchten ich un kräch mich vör luuter Laache jar nit mih en: „Weiß de noch, Fränzje, wie mer uns et ehschte un einzije Mol su richtich jezänk hann, weil do su jeck op der Sibbemorjens Manni wors?, dat Lemmetsjaan met singem Pädsjebess un dem Kälverbleck?“ Ich revv mer de Laachtrone us de Auge. „Haach nä, vun däm hann ich och nie mih jet jehoot. Wä weiß, wat us däm jewooden ess?“

„Och, dat kann ich der sage“, meinten do et Fränzje un lo’te jet kumfus us der Wäsch. „Dä Manni hann ich vör sibbenunzwanzich Johr jehierodt un hann met däm veer Junge kräje. Dat sin hück staatse Käls, die hann all et selve Pädsjebess wie ehre Vatter un och dä Kälverbleck vun im.“

Nä, wat hann ich mich do jeschammp! Niemols söns em Levve hätt ich su nüdich e Loch en der Äd jebruch, wo ich mich dren hätt verkruffe künne!