Otto Jäger

Ehschtens kütt et anders, zweitens wie mer denk

Minge Ühm Mattes wor allt wick üvver nüngzich Johr. Hä dät mieh un mieh avbaue un merkten, dat et op et Engk anjingk. Deswäge leet hä flöck sing nökste Verwandte kumme, öm noch jet janz Wichtijes zo rejele.
Wat kunnt dat nor sin, dat mer all aandanze sollte ? Dat Testament wor doch fädich !
Mer fuhre am nökste Ovend bei im hin. Dä Ühm hatt sich us em Bett jefrößelt un en singe Ledderstohl jesatz. Der Schlofanzoch schlodderte im öm de Bein. Hä wor nor noch Huck un Knoche. Hä bejrößten uns feierlich met singem ziddrige Stemmche un dann kom et: „ Ich wollt dat Testament ändere !“
No jo, sujet hatte mer uns allt jedaach. Ävver dann: „Ich well, wann ich dut bin, verbrannt weede!!!“
Do schloch uns ävver der Plaggen en. Hatte mer dat richtich jehoot ?  Dä fromme Ühm un verbrenne loße ?
Wie off hatt hä uns verzallt, dat dat en Sünd wör, sich verbrenne ze loße. Dat wollt der Herrjott nit. Wie sollt dann us der Äsch am jüngste Daach ne Minsch widder opston künne.
Nä, nä sujet jöv et en singem janze Levve nit !
No jo, em Levve suwiesu nit.
Wat wor passeet, dat dä Ühm Mattes zo su nem schwerwiejenden Entschloss kom ?
Mer wosste keine Rot. Mer han hin und herr üvverlaat ohne en Antwort ze finge. Dä Ühm dät och nix wigger dozo sage, uußer, dat dat singe letzte Wunsch wör, un dä hätte mer ze respekteere.
Ehts als sing letz Stündche schlage dät, rückten hä domet erus. Hä vertrauten et singer Neech aan. Et jov om Kirchhoff e janz jroß Familijejrav. Do lochen sing Schwijermo, si Döchterche, wat als kleine Stropp tödlich verunjlöck wor, un sing Frau, die ehts vör vier Johr jestorve wor.
Wann hä jitz unger de Ääd köm, däten se en op die Schwijermo läje. Un dat wollt hä partout nit han. Do wör doch dat Verbrenne dat kleinere Üvvel, dat nöhm hä jän in Kauf, wann hä op die Tour op singer Frau lijje künnt.

Do künnst do jlatt vum Jlauve avfalle, wammer bedenk, zo wat en Schwijermo eine bringe kann.