Der Lenz es do!

Wie weed et Hätz su fruh un leich,
wann et Fröhjohr sich jetz zeich.
Dat kom janz plötzlich üvver Naach,
un de Nator es opjewaach
un drängk un drängk jetz met Jewalt.
De Osterjlocke lüggen ald.

De Hätze weede widder jung,
et Fröhjohr brengk der rächte Schwung,
Finster jeputz, nit lang üvverlaht,
de Wonnung weed op Huhjlanz jebraht.
Klamotte kumme – Jott sei Dank –
enjemottet en der Schrank.

Der Jade weed parat jemaht.
Om Feld sprieß ald de junge Saat.
De Höhner dun sich noch mieh spute
un läjen Eier för uns Puute,
anjemolt vum Osterhas.
Dat Söke mäht dä Pänz vill Spass.

Et Fröhjohr es de schönste Zick,
die brengk de Minsche Freud un Jlöck.