„Bella Italia“
Anfangs der sechsier Johre, de „Fresswell“ un de „Möbelwell“ lochen jrad hinger uns, kunnt mer sich widder jet op de huh Kant läje för zo verreise. Ming Frau un ich hatten em Reisebüro en Reis an de italjänische Riviera usjesook. Och uns Mamm, die jän verreise dät, hatte mer met anjemeld. Et jov ene Zoch, dä vun Kölle tirek bes Ventimiglia durchfohr. Mer hatte Liejewage jeboch, domet mer uns op der lange Faht jet op et Ohr läje kunnte.
Dann soße mer jot em Zoch. Met uns em Kupee (dat wor för sechs Lück parat jemaat), soßen en äldere Frau met ehrer Dochter un ene Jung vun villeich aach Johr. Se woren och us Kölle, un esu kome mer flöck en der Verzäll. Et stallt sich erus, dat se och en dat selve Städtche fohre wie mer, ävver se hatten en ander Hotel.
Am Orlaubsoot, unger Palme am Meer, föhlte mer uns wie de Künninge. Av un zo trofe mer och die drei Lückcher us dem Zoch. Mer sat sich de Dachszick un jeder jing singer Wäch.
Eines Dachs, mer hatten uns -wie mer su sät- jot enjeläv, soßen mer drei en nem Ieskaffee noh bei der Strandpromenad un leeten uns dat leckere Ies schmecke. Noh ner Wiel soche mer vun fän die äldere Frau, uns Bekanntschaff us dem Zoch, widder. Se hatt ene jroße Sonnehot op dem Kopp un jing jemötlich spazeere. Se kom immer nöher op uns anjedötz. Wie se uns esu satt un zofridde do setze soch, blev se ston, stemmten beidse Füs en de Sigge un reef uns zo: „Sat, möcht ehr noch ens ärm sin?“
Uns Mamm es bal vör Schreck vum Stohl jefalle; se föhlten sich jrad esu vörnehm he an de Riviera. Ävver flöck hatte mer drei uns jefange un reefe zoröck: „Nä, leever drüch Brut esse!“ Dann frochten die Frau wigger: „Wohrt ehr och allt beim Renjee?“ (Fürst Rainer von Monaco, dohin kunnt mer en Omelebustoor maache.) „Nä, mer fahre nökste Woch her, jester wor allt alles usejeboch“ saaten mer. „Dann bestellt im ene schöne Jroß vun meer, wenn ehr herkutt! Ich wor jester do, ävver ich han in nit jesinn.“
„Weet jemaht“, sate mer un domet jing die Frau wigger.
Wann ming Frau un ich op ener Reis jet Schön’s erlevve un et uns richtich jot jeit, denke mer noch off an die Frau zoröck, die uns domols en Italien op kölsche Aat zojerofen hät: „Saht, möcht ehr noch ens ärm sin?“