Unwedder em Hervs
De Blädder an Bäum un Strüch woren allt bungk jefärv, en Deil dovun hatt der Wind eravjeblose, un hä spillten domet an der Huuseck Dillendopp.
För drusse ze spille wor et allt ze kalt, doröm hatt et Evje sind Fründin Hanna besok. Die zwei Weechter woren en der Poppeköch am hanteere. En ehrem Iefer merkten se nit, dat drusse e Wedder optrok un der Sturm an de Finsterlade röddelen dät. Dem Hanna sing Mamm sat deshalv noh ‘ner Wiel: „Evje, jangk jetz besser heim, söns küß do en e Unwedder eren.“
Zoeesch wollten die zwei Quös sich nit störe loße, ävver die Mamm vum Hanna maat do kein Fisematentcher, un et Evje moht sich antrecke un jon. Dat blo Mäntelche met dem Krimmerkrage dran un e wieß Streckmötzje om Kopp – esu leef it op heim an. Da fiese Sturm blees im düchtich öm de Ohre, dat it si Mötzje met einer Hand faßhalde moht. Dobei fing et och noch an ze rähne un de Stroß wood vun denne avjefallene, naaße Blädder letschich wie Seif.
Die Jeschäftslück, die ehr War drussen op dem Dürpel ston hatte, mohten sich ploge, dat se ehre Krom en et Drüjje jebraht krächte. Esu och en enem Lade an ‘ner Stroßeneck. Do stund noch en jroße Zinkbütt voll fresche Schellfesch – esu jet jov et domols noch – die zeletz erenjedrage wäde sollt.
Wie dat Evje en einem Karjär öm die Eck jefäch kom, packten der Sturm it met janzer Kraff. It kunnt sich op der letschije Stroß nit mih halde – un kladderadaatsch loch it en der Feschbütt. Die Fesch mahte jroße Auge, wat do wal op se zoköm.
Dat Evje leet ene Bröll, un et kom och tirektemang en Verkäufersch jelaufe, die im us der Bütt erus holf. Wie die sich dat Malör beloort hatt, leef se flöck en der Lade un kom met ‘nem Plagge widder, för dat Klein jet avzeputze. Dat ärm Weech soch ävver och us! Mötz un Mäntelche, Jeseech und Hängcher, alles wor verschmeet un stunk widderlich noh Fesch. Dat Klein wor am knaatsche. Jott sei Dank wor et nit mih wick bes noh Hus.
Wie dem Evje sing Mamm de Dör opmaat, schloch se der Häng üvver dem Kopp zesamme un reef: „Leevje, wie sühs do dann us? Wat es passet?“
Un dann verzallt et Evje der Mamm, wat der Sturm met im jemaat hatt.
Künnt ehr verston, woröm et Evje hück noch ‘ne jroß Boge öm alles mäht, wat noh Fesch ussüht oder no Fesch rüch?
Hans Werner Schulz