Kindermungk

De Jeschichte eß ald ärch lang her, se künnt sich ävver och hückzedaachs su avjespillt han.

De „Tant Trautche“ wor de Schwester vun minger Mamm. E komisch Jestell vun Kopp bis Foß, mer kann och sage:“e Ribbegestell“. Vöre nix, hinger nix und en d’r Medde alt ens Jarnix.

Se lävte ehr Levve lang en d’r Deepejaß. Nit de fingste Jjäjend wie jeder weiß. Ävver se wonnte jän do. Jeder kannt Jeder un wat et Schönste wor, et wood sich jäjensigich noch jeholfe. Einer wor för d’r andere do. Dat wor domols noch esu.

Sei, de „Tant Trautsche“, all Nohbere nannten se nor “Trautche uus d’r Depejass“ wie se wigger heß, woß keiner, nor sei sälvs, se hädden et och keinem verroder, och wann hä donoh frogen dät. – Hück es einem d’r Datenschutz“ em Wäch.

No hat uns „Trautche uus d’r Depejass“ Jebotsdach, se wood 80 Johr. Dat wor för de Nohbere un de Famillich Jrund jenoch, en öntlich Feß op de Bein zostelle, denn 80 weed mer nor eimol em Levve. Su han se sich all zesammejedon un üvverlaat, wie se dat Feß et beß zoteet krächte. Noh langem hin un her woren se sich am Engk einich. Et Schmitze-Lenche maat d’r Äppelsschloot, et Herkenrots-Kättche hät sich öm d’r Koche jekömmert. De Famillich braat de Wohnnung en Odenung, domet de Tant Trautche sich nit zo schamme broht, wann de vörnähm Gesellschaff en et Huus kom.

Wie no dä Feerdach do wor, -uns Trautche wor ald ärch opjekratz, dann ehr Schwestere un Bröder- die noch nit jestorve woore, – ehr Kinder, zehn an d’r Zahl, wore jekumme, un braaten och widder ehr Pänz met. Dat wore noch eimol su vill wie sei eije Puute hatt. „Wo solle meer all die Lück hinsetze“: reef de Tant Trautche, die söns immer nor allein am Desch soß. Ehr Dochter et Drüggela hatt dat alt all jeregelt. Platz hat et för dä janze Bajasch jeschaff. Pläseer maat ehr am mehschte dä kleine Futzemann vun drei Johr -ehre Urenkel -. Dat kleine Pannestätzche soch ävver och zom anbieße us en singer Helpebotz, met dä blonde Höörcher, un dann die rude Bäckelcher. Se soch in jo nit zo off. Hä wor ehr Allerleevs, un sei hätt’n in d’r janzen Daach knuddele künne.

De Tant Jusefa kom met e‘nem jroße Blomestruß eranjewaggelt. Obkladunjelt wie en Aap em Zirkus. Wie die dä kleine Stropp beloorte, hätt se sich direk zo ihm erunderjekneent un met ihm verzallt: „No, do kleine Racker, do beß ävver jroß jewode, un su en lockije Höörcher, jevv mer ens en Hängche“ un sach d’r Tante ens joden Dach“. Dä Klein lohten sei met singe jroße brunge Auge an, stoppten sich d‘r Dumen en de Muul, Zeijefinger un Meddelfinger woren bal en der Nas, ävver kein Woot kom erus, un och kei Hängche wood d’r Tant jejovve. De Tant Jusefa jingk bikeet fott un schnabbeleeten met d’r Tant Trautche.

D’r Ohm Hein hat sich dat janze Spill met anjesinn un meinten: „Bei mer weed hä secher jät sage. No Hänsche, mer wes do doch secher en Hängche jevve“? Dä Klein soch dä Ohm Hein an, hä stibbten de Muul ob als wann hä jet sage wollt, ävver kei einzich Wöötche kom erus, driehten met de Fingere en singer blonde Löckcher. D’r Ohm Hein jov et op.

No kom de Nobersch vum Huus Nummer 24 un meinten: “meer weed hä sicher e Hängche gevve, dann mich süht hä jo bal jeden Dach“. Pesch för de Nobersch, och ehr jov hä kein Hängche un driehten wiggen an singer Löckcher.

Jetzt soßen se endlich all am Kaffeedesch un wollten sich üvver d’r Sahnekoche hermaache. Do stund d’r Tünn ob, wat d’r Broder vun unser Jubilarin wor, hov sie Jlas un hätt en Red op de Tant Trautche gehalde. Hä hot jarnit mieh op zo schwade, do reef d’r Antun uus voller Üvverzeujung: „Schwad nit su vill, meer han Hunger un Doosch“. D’r Tünn wor pikiert un satz sich ob singe Stohl.

De Tant Trautche hat e Stöck vun däm Koche, -wo mer nit vill käue moot- op ehrem Teller, dann de Zäng woren jo lang nit mieh komplett. Eine Einzelne stund noch ungen en d’r Medde, för e neu Jebess wor kei Jeld üvverich. Ehr Kaastemännches-Rent leet dat nit zo. Su moot se met däm zofridde sin wat se noch hat.

Wie de Tant Jret et drette Stöck Koche op ehrem Teller hat, feel ehre Bleck op et Hänsche. „Der ärme Klein kritt bei Üch ävver och jar nix zo esse“, saht se mieh för sich, un reckten däm Stümpche e Stöckelche Koche. Ehr mööt ävver nit jläuve, dat dä Klein sich och nur e klein besche bewäch hätt. Wie ene Stockfesch soß hä en singem Stöhlche, de Muul kräch hä nit op.

D’r Ohm Hein wor alt de janze Zick am quängele: „Wann sid ehr endlich fädich met esse?“. Sing Frau woß, wodrob dä Ühm spinteseete, hä hat dä Schabau, -dä de Tant Trautche för ihn immer em Schrank hat- en d’r Nas.

Et Liesbeth woß et Neueste vum Schäng. Et Berta hat ald widder nen Bandwurm. D’r Fred hätt en neue Fründin. D’r Mattes hät kein Arbeit mieh. Hä lääv jetz vun d’r Wohlfaat (Hück Hartz IV)

D’r Oswald muss us singer Wohnung erus, wäjen Eijenbedarf. Et Züff hät ald widder e‘nen Hexeschoß. Et Annekatring hät ene neue Flöbbes met drei Kinder jehierot. Su jing dat quer üvver d’r Desch. Vun hinger no vöre un vun rächs noh links.

All wollten se ehr Neuichkeitkeite loß wäde un an d’r Mann bränge.

Nor dä kleine Futzemann soß in singem Stöhlche un beloorten sich dat janze Spill. Jetz wollt hä och ens jät sage, ävver jedesmol, wann hä ansetzen dät un de Muul opmaht, kom erjend en Hand und heelt ihm de Muul zo. „Jetz schwaden de Jroße“. Bes et däm Klein zovill wood. Hä stund en singem Stöhlche op un reef su laut hä nor kunnt, janz langksam, dat mer et bal metschrieve kunnt, un su unschöldich wie et e Kind nor kann: „Oma, wann kriß do eijentlich Zähn, eine häste ja schon“.

De janze Jesellschaff wor platt. „Dä Klein kann jo doch spreche“ sahten se all op eimol.

No sagen se selvs, sujet künnt och hück bal widder passere.